Czepiec został przekazany do muzeum w formie daru przez mieszkankę powiatu kwidzyńskiego ponad pół wieku temu, a noszono go stulecie wcześniej. Pozwala nieco przybliżyć współczesnym gust kobiet mieszkających w powiślańskim regionie w XIX w. To wyjątkowy eksponat i można go analizować na wielu płaszczyznach. Materiały, z których go zrobiono, technika wykonania, sposób zdobienia i skrywająca się w nim symbolika pozwalają uchylić nieco rąbka tajemnicy życia naszych przodków.

Czepiec składa się z denka (cześć górna) w kształcie podkowy z tyłu załamanego i marszczonego, otoka oraz 4 tekstylnych taśm (wstążek). Dookoła otoka znajdują się dwie złote koronki metalowe, na które został nałożony marszczony biały tiul. Ten z kolei obszyto u góry pierwotnie błękitną koronką. Z tyłu czepca znajduje się umocowana kokarda z opadającymi dwiema długimi wstążkami. Po bokach dwie wstążki ułożone w pół kokardy zapinano pod brodą na haftkę. W miejscu przylegania do policzka kobiety boczne wstążki były marszczone w rurki.