W dziejach restauracji zamku XIX i XX stulecia jedną z wybitnych postaci był dr Bernhard Schmid. Jego malborski epizod życia trwał ponad pół wieku. Związany był przede wszystkim z zamkiem, ale dużo czasu poświęcał historii, architekturze i sztuce, zwłaszcza zachodniopruskiego regionu. Pasję tę odziedziczył po swoim wuju ze strony matki, którym był znany historyk i heraldyk Ernst von der Oelsnitz, potomek starego pruskiego rodu. Bernhard urodził się 26 września 1872 roku w Bernburgu nad Soławą. Po ukończeniu w 1891 roku gimnazjum w Kołobrzegu, gdzie mieszkał z rodzicami, postanowił studiować w Wyższej Szkole Technicznej (Technische Hochschule) w Berlinie-Charlottenburgu. Jego nauczycielem był znany architekt i konserwator zabytków profesor Carl Schäfer. On to zaszczepił w młodych architektach, również u Schmida, zainteresowanie średniowieczną architekturą. Młody Bernhard i tak już w gimnazjum przejawiał spore zainteresowanie historią i zabytkami. Zachowany w zbiorach Muzeum Zamkowego w Malborku notatnik z lat 1885-1889 zawiera różne wypisy dotyczące dziejów Niemiec, sztuki oraz heraldyki. Po pomyślnie zdanych egzaminach końcowych na uczelni, a później w Królewskiej Ministerialnej Komisji Wojskowej i Budowlanej, w dniu 18 lipca 1895 roku otrzymał tytuł budowniczego rządowego (Regierungs Bauführer). Pierwszą praktykę zawodową odbył Schmid w urzędzie rejencji w Koblencji. Tam zainteresował się zamkami nadreńskimi. Czuł jednak, że architektura dawnego państwa zakonnego jest mimo wszystko bardziej pociągająca. Po raz pierwszy do Malborka przyjechał w 1897 roku. Został tu asystentem Conrada Steinbrechta, który kierował restauracją zamku. Podczas tej praktyki w Malborku dał się poznać jako znawca gotyckiej architektury i niezły rysownik. Podnosił też swoje kwalifikacje zawodowe. 25 listopada 1899 roku