Arcyksiążę urodził się 21 kwietnia 1827 roku w Wiedniu. Już w wieku piętnastu lat rozpoczął służbę w wojsku, gdzie dosłużył się w 1846 roku stopnia pułkownika, a rok później generała-majora artylerii armii austriackiej. Od 11 października 1845 roku rozpoczął nowicjat rycerski w zakonie krzyżackim, a w następnym roku powołano go na koadiutora wielkiego mistrza. 1 czerwca 1863 roku po śmierci Maksymiliana Josepha von Österreich został oficjalnie wybrany nowym wielkim mistrzem. Na co dzień arcyksiążę mieszkał w swojej willi obok rodowego zamku Weilburg w Baden. W latach 1864-66 powstał natomiast na jego polecenie nowy pałac przy Ringstrasse w Wiedniu według projektu Theophila Hansena, który kilka lat później sprzedał na rezydencję dla mistrzów zakonu. Właśnie do niego zamówił w słynnej manufakturze porcelany serwis obiadowy. Jego stylistyka jest bardzo zbliżona do elementów dekoracyjnych wielkiej sali reprezentacyjnej tego pałacu. Arcyksiążę Wilhelm zmarł tragicznie 29 lipca 1894 roku. Jego następca po I wojnie światowej zrezygnował z urzędu, a przejęty przez państwo pałac stał się siedziba różnych instytucji. W 1918 roku wyprzedano całe jego wyposażenie. Od tego czasu nie były znane losy naszych zabytków.

Serwis jest jednym z ostatnich produktów manufaktury porcelany w Wiedniu (Wiener Porzellanmanufaktur). Została ona założona w 1718 roku przez Claudiusa Innocentusa du Paquier. Trudności w pozyskiwaniu masy porcelanowej, jak również brak wykształconych robotników, doprowadziły do przejęcia w 1744 roku wytwórni przez państwo. Po połowie XVIII wieku zaczęto nawiązywać do stylistyki rokoka. Masowo zaczęto produkować wyroby w typie miśnieńskim, gdyż stamtąd sprowadzono modelarzy i malarzy. Manufaktura wiedeńska produkowała wówczas różnorodną plastykę figuralną i wielkie zastawy stołowe zdobione motywem rocailles oraz bogatym malarstwem w typie Watteau. Pełny rozkwit wytwórnia osiągnęła za czasów dyrektora Kanrada Sörgela von Sorgenthal (1784-1805). On to zmodernizował organizację produkcji porcelany i wprowadził popularną w okresie klasycyzmu dekorację w duchu antyku. Rozwinęło się również malarstwo figuralne, historyczne i krajobrazowe na naczyniach. Następca Sorgenthala – Matthias Niedemayer (1805-1827) – musiał zmagać się z konkurencją, głównie czeskimi wytwórniami, które produkowały atrakcyjne towary po niższej cenie. Następni dyrektorzy nie mieli już możliwości utrzymywania wysokiej formy artystycznej i od połowy XIX wieku manufaktura przestała być opłacalnym przedsięwzięciem. W 1864 roku cesarz Franciszek Józef I podjął decyzję o likwidacji zakładu