Charakterystycznym elementem przedstawienia jest widniejący u stóp Marii sierp księżyca. Szczegół ten ma decydujące znaczenie dla określenia typu ikonograficznego, który reprezentuje rzeźba. Jest to wyobrażenie Marii Apokaliptycznej – popularny w średniowieczu temat wywodzący się z wizji św. Jana: „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” (Ap 12,1). Zgodnie z propagowaną w wiekach średnich interpretacją, w postaci owej Niewiasty widziano figurę Marii. Złożoną symbolikę zawartą w biblijnym przekazie odczytywano w kontekście jej boskiego macierzyństwa, tryumfu nad grzechem oraz wywyższenia (Wniebowzięcie i Koronacja). Idee te wiązano ponadto ze wzrastającym od XIV stulecia kultem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Koncepcję, zgodnie z którą Maria została uwolniona od grzechu pierworodnego, aby z jej ciała mógł narodzić się Mesjasz, propagowali intensywnie zwłaszcza franciszkanie. Temat ten budził jednak kontrowersje, zdania przedstawicieli Kościoła były podzielone, toczyły się wokół niego dyskusje teologiczne. Wprawdzie Sobór bazylejski w 1439 roku zatwierdził kult Immaculata Conceptio, zaś Papież Sykstus IV w latach 1476 i 1483 wydał konstytucje aprobujące związane z nim zmiany w liturgii, jednak wewnętrzny spór oraz napięcia związane z Reformacją zadecydowały o tym, że dogmat o Niepokalanym Poczęciu NMP został ogłoszony dopiero cztery wieki później – dnia 8 grudnia 1854 roku. Przedstawienia Madonny Apokaliptycznej cieszyły się dużą popularnością w epoce średniowiecza, początkowo w cyklach narracyjnych jako jedna z ilustracji Objawienia św. Jana, z czasem jako samodzielne wizerunki Marii z Dzieciątkiem na ramieniu – nie zawsze nawet opatrzone wszystkimi wspomnianymi przez św. Jana atrybutami. W XV i na początku XVI wieku powszechne stało się wyobrażenie Madonny z widocznym u jej stóp zaledwie rąbkiem księżyca – tak, jak ma to miejsce w figurze ze zbiorów malborskich.