Do produkcji elementów „stolarskich”, a więc szaf ołtarzowych, skrzydeł, predelli i ram wykorzystywano niemal wyłącznie drewno drzew iglastych, przeważnie jodły lub świerku. Natomiast figury, płaskorzeźby czy dekoracyjne ażury wyrabiano z bardziej miękkiego, a przez to łatwiejszego w obróbce, drewna lipowego^. Podobne właściwości jak lipa posiada drewno orzecha, stosowane dość często na terenach nadreńskich i we Frankonii. We wczesnym średniowieczu wykorzystywano także topolę i wierzbę. Z kolei dębinę, jako niezmiernie twardą i ciężką, choć znajdowała także zastosowanie w produkcji rzeźbiarskiej (zwłaszcza nad Renem i we Flamandii), przeznaczano głównie do produkcji mebli, zwłaszcza stall. Niezwykle istotny był przy tym wybór materiału dobrej jakości – zależało od tego ewentualne późniejsze pękanie opracowanego bloku oraz jego podatność na ataki mikrobiologiczne. Zazwyczaj drzewa powalano zimą, w czasie gdy pozostawały one w czasie uśpienia i miały najmniej soków żywicznych. Ścięte pnie transportowano drogą wodną na place składowe, gdzie poddawano je wstępnej selekcji i układano w stosy, a następnie sprzedawano. Bez względu na przeznaczenie surowca, niezmiernie ważne było to, aby był on odpowiednio wysuszony. Proces ten był długotrwały i zależał od gatunku drewna, stopnia jego wilgotności i twardości, i mógł trwać od około jednego roku do nawet kilkunastu lat (okres sezonowania drewna trwał od 10 do 15 lat w przypadku dębiny oraz od 2 do 7 lat w przypadku drewna bukowego. W wieku XVI i XVII uległ on skróceniu i wynosił przeciętnie 5 lat).

Praca nad rzeźbą zaczynała się od przycięcia pnia do odpowiedniej wielkości i jego oczyszczenia (zdarcie kory, usunięcie ewentualnej zgnilizny i insektów). W przypadku rzeźb przyściennych, kloc rozłupywano wzdłużnie na połowę, tak że z każdej części mogła powstać jedna smukła rzeźba (ryc. 2). Snycerz nanosił na bloku drewna linie pomocnicze i zarys konturów, następnie łatwo ścieralnym węglem drzewnym rysował detale kompozycji. Wstępna obróbka rzeźbiarska polegała na zdjęciu nadmiaru materiału i wykonaniu „szkicu” przy użyciu siekiery, pobijaka i dłuta. Chodziło o to, aby jedynie zarysować kształt figury – zaznaczyć głowę, układ rąk czy ogólny dukt fałd szaty. Kloc drewna umieszczano w specjalnie skonstruowanej ławie snycerskiej, która umożliwiała opracowywanie figur w pozycji horyzontalnej (ryc. 3). Składała się ona z długiego kozła na czterech nogach, na którego końcach znajdowały się uchwyty. Jeden z nich był nieruchomy, drugi natomiast można było przesuwać wzdłuż ławy, dostosowując go do wielkości drewnianego bloku. Blok drewna mocowany był w ławie za pomocą żelaznych trzpieni – jednego w głowie figury i dwóch w jej podstawie, tkwiących we wspomnianych uchwytach (ryc. 4-5).