W ostatniej dekadzie, w latach 2010–2011, zbiory Gabinetu Rycin Muzeum Zamkowego w Malborku wzbogaciły się o blisko 100 prac plastycznych nestora konserwacji zamku malborskiego i pasjonata jego historii – Macieja Przemysława Kilarskiego (1922–2003). Dzieła te wykonane zostały w różnych technikach artystycznych na przestrzeni kilkudziesięciu lat i obejmują okres – od lat trzydziestych do siedemdziesiątych minionego stulecia, rejestrujący najważniejsze stacje jego życia. Są zapisem osobowości zmarłego przed piętnastu laty Artysty, jego wrażliwości i emanującego wraz z pogodą ducha wewnętrznego piękna, którym zarażał innych, zostawiając w ich pamięci swoją legendę. W niniejszym kilkuczęściowym cyklu opowiemy o wciąż mało znanej spuściźnie artystycznej Macieja Kilarskiego, a wartej przypomnienia i głębszego poznania. Kim był PAN MACIEJ – człowiek, który pozostawił w malborskim zamku „ceglanym kolosie średniowiecznej architektury” swoje nieuchwytne, niematerialne „Ja”? Jego nazwisko pojawia się na kartach słowników biograficznych i wielu naukowych publikacji [il. 1.]. Był cenionym autorytetem w dziedzinie konserwacji gotyckiej architektury, zabytkoznawstwa, muzealnikiem. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym i utalentowanym. Był… też Artystą „skrywanym!”, ukrytym za fasadą codzienności. A w pamięci swoich bliskich, przyjaciół i współpracowników pozostał nade wszystko „DOBRYM DUCHEM”, człowiekiem wielkiego serca, wrażliwym, uczynnym i serdecznym, który pomimo wielu przeciwności losu z humorem i godnością szedł przez życie. Człowiekiem, który w swej pracy sięgał gwiazd, żyjąc sztuką i dla sztuki. 1. Maciej Kilarski szkicujący w plenerze zabytkową architekturę, Pomorze Gdańskie, lata 60. XX w. 2.Widok fragmentu gotyckiego szczytu kamienicy we wschodniej pierzei rynku w Poznaniu, 1938 3. Widok schodów kamienicy przy rynku w Rydzynie, 1938 4. Widok na dachy Katedry łacińskiej i