Późnogotycka kaplica św. Anny na Zamku Wysokim w Malborku, budowana w latach 1331-1344, od swego początku była przeznaczona do pełnienia funkcji krypty grobowej dla  najwyższych dostojników Zakonu Niemieckiego. Jej funeralne przeznaczenie nie zmieniło się nigdy, nawet po objęciu jej, w czasach polskiego władania, przez jezuitów, członków Towarzystwa Jezusowego (Societas Iesu), założonego przez Ignacego Loyolę w roku 1534. Pierwsi jezuici pojawili się w Malborku w roku 1618  i z przerwami przebywali tu do 1780. Owe przerwy spowodowane były wojnami ze Szwecją i trwały w latach: 1626-1636 i następnie od 1656 do 1660. Pobyt jezuitów w Malborku opisuje zachowana (niestety, nie w całości) jezuicka kronika zatytułowana: Dzieje malborskiej rezydencji Towarzystwa Jezusowego. 1647-1744, dostępna w znakomitym przekładzie z łaciny nowożytnej, dokonanym przez  księdza biskupa Juliana Wojtkowskiego z Olsztyna. Kaplica św. Anny na Zamku Wysokim w Malborku, fot. B. i L. Okońscy Moja opowieść „z krypty” prezentuje niektóre aspekty postawy zakonników wobec śmierci. Z uwagi na burzliwy czas (wojny), szalejące epidemie i zarazy (choćby dżuma w latach 1708-1711), doświadczenie śmierci towarzyszyło jezuitom nieustannie.  Dziś patrzymy na tamte wydarzenia poprzez pryzmat współczesnych doświadczeń pandemii wywołanej przez Covid-19. Obecnie możemy łatwiej zrozumieć postawę ludzi nie mających pojęcia o wirusach i szczepionkach, o roli aseptyki i antyseptyki, o potrzebie higieny, kwarantanny i temu podobnych zachowań. Realna możliwość pozyskania dla własnych potrzeb kaplicy św. Anny pojawiła się przed jezuitami dopiero w grudniu 1707 r., kiedy superior Franciszek Heintz otrzymał z rąk króla Stanisława Leszczyńskiego odpowiedni przywilej. Został on potwierdzony w styczniu 1708 r. przez początkowo niechętnego jezuitom biskupa